7 Reisdips: wat als je reis niet soepel verloopt?

Als het over reizen gaat, hebben we de neiging de mooiste verhalen en foto’s voor het voetlicht te brengen. Dat geeft dan nog wel eens de indruk dat reizen één groot feest is. Maar de realiteit is natuurlijk wel anders. Op bijna elke reis heb ik wel momenten dat het tegenzit, dat ik even niet meer weet hoe het verder moet, dat ik zou wensen ergens anders te zijn of dat het simpelweg niet leuk meer is.

Achteraf zijn dat dan wel vaak weer mooie en soms zelfs grappige momenten om op terug te kijken. Een paar anekdotes.

1. De geldklopperij

Toen ik op onwaarschijnlijke wijze toch nog het nauwelijks te krijgen visum voor Equatoriaal Guinee in mijn paspoort had weten te krijgen, met garantie dat ik ongestoord rond zou kunnen reizen in het dictatoriale Centraal Afrikaanse oliestaatje, koerste ik met gerust gemoed op de grensovergang Kogo aan in een bootje vanuit Gabon.

Al snel werd ik bij mijn haren de harde realiteit van het land in gesleurd. De beambte eiste €60 louter voor de stempel in mijn paspoort, en ik weigerde: ik had al veel te veel betaald voor het visum zelf. De beambte stelde dat ik de keus had tussen betalen of de gevangenis in.

Drie Spaanse nonnen die uren later als witte engelen door de nacht aan kwamen lopen, brachten uiteindelijk redding. Mijn bezoek aan Equatoriaal Guinee staat nog steeds op 1 als meest afschuwelijke reiservaring, met name omdat ik er een diep en verontrustend gevoel had van rechteloosheid.

2. De verdwenen vluchten

Ik had drie maanden om rond te reizen in de Stille Zuidzee. Een van mijn reisdoelen was een bezoek aan Nauru waar maar twee vluchten per maand heen gaan. Het visum krijgen bleek al veel moeilijker dan gedacht, mede omdat Australië het land weer in gebruik had genomen als opvang voor vluchtelingen.

In Tarawa, Kiribati, bleek dat de vlucht naar Nauru was gecancelled; de dienstdoende dame zei doodleuk dat ik dan maar twee weken moest wachten op de volgende vlucht. Onmogelijk, natuurlijk. Met veel creativiteit en medewerkzaamheid van een uiterst vriendelijke manager in Brisbane, Australië, was de oplossing uiteindelijk om van Tarawa naar Fiji te vliegen en van daaruit na een nacht door naar Nauru. Pas toen Air Nauru (de maatschappij heeft welgeteld 1 vliegtuig in haar vloot) de nadering inzette voor Nauru, durfde ik te vieren dat ik echt zou gaan landen op het kleinste eilandstaatje ter wereld.

3. De schorpioen

We hadden in Dalat twee mannen gecharterd om ons achterop hun motorfietsen naar het noorden te rijden, dwars door centraal Vietnam heen. Prachtige tocht, bijzondere ontmoetingen,  off-the-beaten-track. Onze chauffeurs deden onze bagage elke ochtend in zwarte plastic tassen ter bescherming. In Kontum haalde ik, aan het eind van de dag, de bagage daar weer uit en voelde een scherpe pijn in mijn hand die zich snel via mijn arm door mijn lichaam verspreidde. Een schorpioen die de hele dag gevangen had gezeten in het plastic had me gebeten, ik ving het roofdiertje met een glas en nam het mee naar een apotheek om te weten hoe gevaarlijk het was.

De dame achter de balie moest hard lachen: volgens haar was het een nietszeggend beestje. Even goed had ik een dof gevoel in mijn rechterarm, dat pas een week later begon weg te sijpelen.

4. De overval

Nog even wachten tot het zonlicht op een bijzonder gebouw aan de overkant van het straatje in San Telmo in Buenos Aires valt, en een oudere dame uit beeld is verdwenen. Dan word ik ruw op mijn schouder getikt; als ik naar rechts kijk, zie ik een agressief gezicht met daarboven een opgeheven arm met een pistool dat nog geen seconde later met kracht op mijn hoofd terecht komt.

De man is op mijn camera uit, probeert die uit mijn handen te grissen, maar ik houd hem tegen alle logica in vast. Een nieuwe slag op mijn hoofd is het resultaat, en nadat ik mijn rugzak met lenzen niet wil afgeven, nog een klap. Bloed stroomt over mijn hoofd en ik begin me af te vragen hoe lang ik dit vol kan houden en wat ik hem moet geven om van hem af te zijn, als de aanvaller plots verdwijnt. Ik kom met de schrik vrij, krijg zes hechtingen in mijn hoofd en prijs me gelukkig dat dat alles is. Nooit zal ik begrijpen waarom de man niet gewoon zijn pistool tegen mijn slaap heeft gezet: dan had ik meteen alles aan hem gegeven.

5. De ziekte

Na een week of 6 in Togo begon ik me steeds zwakker te voelen, maar ik werkte door aan het project waarvoor ik was gekomen. Pas toen ik op een ochtend mijn hoofd niet meer uit mijn kussen kon tillen, sloeg ik alarm. Ik bleek 41,6 graden koorts te hebben, werd in een auto getild en naar een nieuw hospitaaltje gereden waar ik stemmen, die heel ver weg leken te zijn, hoorde zeggen dat ik malaria had. Ik was in een paar uur zo snel achteruit gegaan dat het me niet meer kon schelen. De artsen waren in staat me met forse ingrepen te redden, maar zeiden achteraf wel dat dat niet meer had gekund als ik een paar uur later was gekomen.

6. De insectenplaag

Nadat ik had rondgereisd in Costa Rica kwam ik aan het eind van de dag in San Carlos aan, een grensdorpje in het zuiden van Lake Nicaragua. Er hing een rare wolk boven het dorp, en de andere passagiers op mijn boot deden een doek voor hun hoofd voor we aanlegden. Al snel kwam ik er achter waarom: er heerste een insectenplaag. Ze staken weliswaar niet, maar waren wel overal aanwezig. Het bleek vrijwel onmogelijk rond te lopen; kijken was alleen mogelijk door zo klein mogelijke spleetjes in een doek voor je ogen. Het was verboden lichten aan te hebben, iedereen bleef binnen achter gesloten deuren en ramen en de straten waren spookachtig.

Met geluk vond ik een van de zeer weinige restaurantjes die open waren, waar het onmogelijk bleek te eten zonder de insectjes naar binnen te krijgen. Er hing ook een vreemde geur in het dorpje. De volgende  dag was er gelukkig een boot naar de andere kant van het meer: wegvaren uit de donkere wolk insecten voelde als een bevrijding.

7. De verdwenen schoenen

Voor dag en dauw sta ik op in Gizo, het westelijkste van de Solomon Eilanden, om met het mooie ochtendlicht foto’s te gaan maken. De avond ervoor heb ik braaf mijn vrijwel nieuwe hiking schoenen buiten gezet tussen vele andere paren; dit is een van de huisregels van het familie hotel. Echter: hoe ik ook zoek, mijn schoenen staan er niet meer tussen.

Mijn ochtendwandeling brengt me nu naar de politie waar ik aangifte doe van diefstal van mijn schoenen. Nu ik er op let, valt me op dat vrijwel iedereen hier op blote voeten loopt. Dat zou het makkelijk moeten maken de dief te vinden – maar hoe ik ook naar alle voeten op straat kijk, mijn schoenen vind ik niet terug. In een Chinees winkeltje vind ik zowaar een paar schoenen die goed genoeg zijn om de Kolombangara vulkaan te beklimmen.