Het allerlaatste land: Ierland

Na jaren en jaren van reizen door stoffige woestijnen, machtige regenwouden, besneeuwde bergen, onder de eindeloze hemels van de oceanen, honderden en honderden ontmoetingen met mensen van allerlei culturen. In krakkemikkige busjes, overvolle boten, treinen en auto’s, is het moment dan eindelijk daar: het bezoeken van mijn laatste land – Ierland.

Ireland

Niet zomaar Ierland

Jaren eerder heb ik al besloten Ierland hiervoor te bewaren. De voornaamste reden: het samen met mijn dierbaren kunnen vieren van deze mijlpaal. Mijn nichtjes hadden het idee opgevat dat ik de grens te voet over zou moeten steken en dat leek me een uitstekend idee. Het eerste probleem diende zich al meteen aan: er is geen zichtbare grens tussen Noord-Ierland en Ierland.

Naarstig heb ik op Google Earth de wegen over de grens afgespeurd naar een “Welkom in Ierland” bord, maar het enige teken dat je in een ander land bent aangekomen, is de aanduiding van maximumsnelheid. Die wordt in kilometers in plaats van mijlen per uur weergegeven. Toen viel mijn oog op een weggetje over de Fane, een riviertje dat gedurende enkele kilometers de grens markeert tussen het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Een stenen bruggetje als grenspost: dat moest het worden.

3 juni 2017

Na een bezoek aan Belfast en het noorden van Noord-Ierland gaan we in de ochtend van 3 juni op weg. Vrienden uit Canada en Roemenië, mijn vader en partner: een volle auto op weg naar de grens. Ik ben de dagen hiervoor zo bezig geweest met alles te regelen dat ik nauwelijks meer heb stilgestaan bij het moment zelf, maar als ik de laatste kilometers rijd, begin ik toch spanning te voelen. Ook vraag ik me af wat te doen, straks: hoe steek je de allerlaatste grens ter wereld over? Hier zijn geen handleidingen voor geschreven.

Ireland

Dan staat mijn zwager opeens naast de auto en gebaart me te stoppen. Hij neemt het stuur over en ik loop met mijn jongste nichtje naar beneden, naar de brug die ik alleen van Google Earth ken. Ik loop met de Union Jack, wat prompt afkeurend commentaar oplevert van voorbijgangers. Beneden staan vrienden, zus en oudste nichtje onder een wolk van ballonnen. Ik krijg slingers en een wereldbolletje om mijn nek en loop de brug op. Waarop met duck-tape de ‘grens’ getrokken is.

Ireland

Vlak voor de brug blijf ik vlak staan en krijg een Ierse vlag in mijn handen gedrukt. Mijn zwager start het Ierse volkslied op zijn smartphone, en onder applaus zet ik eindelijk de stap waar ik al jaren naar heb uitgekeken: mijn allerlaatste land in, waarmee ik nu alle 193 VN-landen heb bezocht.

Wat volgt is een ondervraging bij een verlaten huis. Een ‘douaneambtenaar’ in uniform houdt een hilarische donderpreek en haalt bewijs van “smokkelwaar” uit mijn tas. Daarna krijg ik zowaar een door mijn zwager ontworpen stempel in mijn handen gedrukt, en mag ik zelf een stempel in mijn paspoort zetten. Nog is het niet klaar: ik krijg een vragenlijst over mijn reizen te beantwoorden.

Ireland

Terwijl ik daarmee bezig ben, stopt er een auto. Twee rossige Noord-Ieren vragen zich af wat wij in hemelsnaam aan het doen zijn. We nodigen ze uit uit te stappen, en raken in een interessant gesprek verwikkeld. De journalist in Sandy staat op en weet de mannen aan de praat te krijgen over Brexit, de Ierse kwestie, en wat deze grens nou precies betekent voor ze.

Feestje in de dame Tavern

Die avond is er feest in Dublin. Ik heb een ruimte gevonden boven een pub, de Dame Tavern, en die blijkt in een druk straatje in het hartje van de stad te liggen. Naast iedereen die er bij de grensovergang bij was, komen er nu meer vrienden en collega’s binnen. De verrassing is compleet als twee vrienden uit Zwitserland verschijnen. We hadden elkaar vorig jaar aan de oevers van het Khövsgöl meer in noord-Mongolië ontmoet; bijzonder ze hier onverwacht terug te zien!

Ireland Tavern

Wat volgt zijn diverse toespraken, samen eten terwijl we naar video’s kijken die vrienden die er niet bij konden zijn, hebben opgestuurd. Daarna snijd ik een enorme taart met wereldkaart aan terwijl Zwitserse Amadeus zijn gitaar pakt en begint te spelen, waardoor de stemming er nog meer in komt. Ik zit op een bank, en iemand duwt me een wereldbol-ballon in mijn handen. Ik houd hem boven mijn hoofd, zie alle verschillend gekleurde landen.

Globe

Ik weet dat het er 193 zijn, ik weet dat ik nu in al die landen ben geweest – maar het zal nog even duren voor het besef dat mijn jarenlange missie er nu op zit, echt tot me doordringt. Elk land staat voor herinneringen, avonturen, ontmoetingen. Een diep gevoel van tevredenheid sijpelt binnen, voor deze bijzondere dag, voor het feit dat mijn dierbaren naar Ierland zijn gekomen om het met mij te vieren en er een onvergetelijke happening van te maken. Het is tijd voor nieuwe dromen.

Geplaatst door:   Boris  | 
Deelnemen aan het gesprek Opmerkingen weergeven

Silvia Hermans

Boris, van harte gefeliciteerd met deze ongelofelijk bijzondere prestatie!
Misschien weet je niet meer wie ik ben maar ik ben een collega waar jij vorig jaar heel enthousiast jouw verhaal mee gedeeld hebt! Ik was IPB met mijn zoontje onderweg naar Panama. Super dat je jouw droom hebt gerealiseerd; nogmaals proficiat!!! Groetjes Silvia

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Loading