Het paspoort van een wereldreiziger

Met alle modernisering en digitalisering van de laatste decennia, is het opmerkelijk dat er één ding nog altijd hetzelfde is gebleven: wanneer je een grens overgaat, krijg je een stempel in je paspoort. Het bewijs dat je een nieuw land bent binnengekomen.

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, krijg je als crew vrijwel nooit een stempel in je paspoort. De airline meldt van tevoren onze komst, en zo lopen we zonder visum of stempel bijvoorbeeld China, Oeganda en Brazilië in.

In de problemen

Dat heeft me ook wel eens in de problemen gebracht. Toen ik tijdens een dienstreis een aantal dagen in Iran was en wilde inchecken in een hotel, belde de manager de vreemdelingenpolitie met de melding dat hij een Nederlander zonder visum of stempel in zijn paspoort bij zijn receptie had staan. Het was nog een hele toer om me daaruit te praten, vooral omdat het al avond was en het KLM kantoor in Teheran gesloten.

P1110324

Twee paspoorten

Desalniettemin is mijn paspoort door al mijn reizen al snel vol met visa en stempels. Gelukkig kan je in Nederland een zakenpaspoort aanvragen met 64 in plaats van 32 pagina’s. Maar zelfs dat blijkt te klein: mijn huidige pas is 2,5 jaar oud en heeft nog slechts 8 lege pagina’s. Daarom heb ik twee paspoorten waardoor ik visa kan aanvragen en tegelijkertijd met mijn andere paspoort kan vliegen voor KLM.

[tweet text=”Ik kreeg sterk de indruk dat men niet op buitenlandse bezoekers te wachten zat.”]

Barricades

Waar visa aanvragen in sommige gevallen een formaliteit is, kan het bij andere landen een uitdaging zijn om er een te bemachtigen. Zo wilde ik een paar jaar geleden naar Nauru, het kleinste eiland ter wereld, waar maar twee keer per maand een vliegtuig landt.

IMG5DMii2_43590

Bij mijn aanvraag voor het visum, wierp de ambassade steeds weer barricades op, waarschijnlijk omdat Australië opnieuw bootvluchtelingen naar dit eiland stuurde. Ik kreeg sterk de indruk dat men niet op buitenlandse bezoekers zat te wachten. Na veel aandringen kreeg ik toch een visum. Bij aankomst op het eiland drukte de official me op het hart me vooral niet ‘als een toerist’ te gedragen. Een opvallend verzoek, aangezien het aantal jaarlijkse toeristen aan Nauru op een paar handen te tellen is.

Appeltje-eitje

Onverwacht makkelijk ging het in Nagorno-Karabagh. Een regio die betwist wordt tussen Armenië en Azerbeidzjan; de laatste heeft het gebied formeel in handen, maar de eerste is er de facto heer en meester. Het is geen zelfstandig land, en telt dus ook niet mee voor de 193 VN landen, maar je hebt er wel een visum voor nodig.

Dus meldde ik me bij de ambassade van Nagorno-Karabagh in Yerevan, een statig gebouw compleet met vlag, auto’s met CD-kenteken en waar ik voor 3000 Armeense Dram (circa 5,60 euro) een heus visum in mijn paspoort kreeg dat bij de grensovergang ook daadwerkelijk werd gecontroleerd en afgestempeld.

IMG5DMii2_11811

Deze gebeurtenis schiet me ook te binnen: Na een urenlange tocht tussen de grens van Gabon en Congo Brazzaville in een krakkemikkige Landrover volgestouwd met vaten brandstof en meeliftende Afrikanen, stopten we in een dorpje waar niet één lamp brandde. De chauffeur en zijn helper liepen rond in het dorp, tot ze het juiste hutje hadden gevonden. Het behoorde toe aan de official: die knipperde met zijn ogen toen hij in zijn hemdje zijn hut uit kwam lopen.

Extra betalen

Ik had met hem te doen; het was al 3 uur ‘s nachts geweest. Bij het schijnsel van een olielamp inspecteerde hij de paspoorten van de andere passagier en mij. Ik hield mijn hart vast; ook al had ik een geldig visum voor Congo, ik had geleerd dat in deze regio niets zeker is en dat er altijd wel een reden te bedenken is om de reiziger extra te laten betalen.

En zo geschiedde. Ik moest extra betalen ondanks het visum dat ik een paar dagen eerder had gehaald. Tot mijn verbazing belde hij een van zijn superieuren, en het leek me aannemelijk dat die me zou laten boeten voor deze verstoring van zijn nachtrust. Dat je nooit te vroeg moet oordelen bleek ook deze keer: de superieur sommeerde de arme drommel in zijn vale hemd mijn paspoort te stempelen en me een goede reis te wensen.

IMG5DMii2_43569

Geen souvenirs

In het begin nam ik nog van elk land souvenirs mee naar huis, maar daar ben ik jaren geleden mee gestopt. Naast mijn foto’s zijn mijn paspoorten mijn dierbaarste herinneringen aan mijn reizen. Helaas wordt in Nederland een verlopen paspoort op brute wijze ongeldig gemaakt: de ambtenaar slaat grote gaten door de cover en alle pagina’s met visa en stempels.

Tot nu toe is één keer een paspoort gestolen. De praktische consequenties zijn te overzien, het verlies van alle reisherinneringen valt een stuk zwaarder. Daarom ben ik bijzonder zuinig op mijn geliefde reisdocumenten!

Loading