Kinderen één dag de lucht in!

Blieb blieb, terwijl ik met mijn ov-chipkaart incheck scannen mijn ogen de bus, op zoek naar een vrije plek. Ik ga zitten en kijk naar buiten. Ik voel spanning in mijn buik. Vandaag staat een wel heel bijzondere vlucht op de planning. Ik kijk nog even naar het mailtje met de bevestiging van de vlucht. Vluchtnummer KL1, boarding time 15:30. Op het programma: rondje Efteling en Rotterdam met als eindbestemming Schiphol.

Aangekomen op Schiphol loop ik iets sneller dan normaal, de vertrekhal in richting balie 9. Daar, op de schermen staat het: de vlucht van Stichting Hoogvliegers en KLM, speciaal voor tientallen chronisch zieke of gehandicapte kinderen. Een rij vol kinderen, ouders en begeleiding staat voor de incheckbalie. Overal wordt gezellig gepraat en gelachen.

Een jong meisje, Lotte, is aan de beurt. Met de hand van haar vader stevig vast, loopt ze naar de balie. Met grote ogen kijkt ze aandachtig naar de stewardess die haar met een warme glimlach begroet. Lotte schuift haar paspoort voorzichtig over de balie. Haar vader tilt haar op zodat ze kan zien hoe de stewardess incheckt. Nog even op de foto en door is Lotte, op naar de gate.

De kinderen krijgen een mooi wit t-shirt van Stichting Hoogvliegers en een grote stoere KLM pet. Op weg naar de gate zie ik allemaal blauwe hoofdjes rennen. Rechts wordt de pet nog even versteld door een moeder, links komt een karretje vol kinderen langsgereden.

Er klinkt oorverdovend gegil en gelach in de Boeing 737 als we opstijgen. Voor veel kinderen is het de eerste keer dat ze vliegen. Merel, met lang golvend haar, gluurt tussen de stoelen door. Ik zwaai naar haar. Ze springt overeind en leunt over haar stoel heen om te kletsen. Ze vindt het spannend maar ook heel tof.

Fristi, chocolademelk, koek en drop wordt uitgedeeld door een piloot. Op zijn naamkaartje staat met koeienletters Pascal. Hij maakt hier en daar een praatje met kinderen, vaders en moeders. Plotseling schiet piloot Pascal, die vandaag in de cabine rondloopt terwijl zijn twee collega’s de cockpit bemannen, omhoog en roept dat we over de Efteling vliegen. Met de handen rond de ogen gevouwen kijkt Merel door het raam naar buiten. Ze glimlacht van oor tot oor. Ook Coen Swijnenberg, ambassadeur van de stichting en DJ van radio 538 tuurt naar buiten. Hij geniet van elke seconde. Zijn zoontje is druk bezig met de fotocamera want alles moet worden vastgelegd.

De landing wordt ingezet. De laatste druppels Fristi worden met een rietje opgezogen. Nog even snel een handtekening van een stewardess of een foto met Coen maken. Klik, riemen vast. Hetzelfde gegil en gelach klinkt wanneer we landen. Opeens wordt het stil en kijkt iedereen met open mond door de ramen naar buiten. Daar staan ze. Een haag van zwaaiend grondpersoneel in hun auto met luide sirenes en zwaailichten. Ik hoor Merel fluisteren naar haar vader. ’’Ze zwaaien naar ons pap’’. Ik krijg kippenvel.

De kinderen maken zich klaar om het vliegtuig te verlaten. Dan klinkt er een stem door de intercom. Het is de purser: ‘’Lieve kinderen, dankjewel dat jullie meevlogen. Volgend jaar, same time, same place, afgesproken? Ik zie jullie op Schiphol!’’.

Wil je meer foto’s zien? Op de website van de Hoogvliegers kan je die vinden!