The Story Behind Seat 42K: Martha’s Bucket List

In een onbewaakt moment deelde ik het met een collega, die ook blogt voor KLM. Dat ik schrijf over bijzondere passagiers. Omdat ik die herinneringen koester. En ook al zijn ze best persoonlijk, deel ik de verhalen graag. Zodat nog meer mensen het hart van de passagier op ‘1A’ of ‘42K’ voelen kloppen.

Charmant, Elegant… Martha

Op een vlucht naar Los Angeles ontmoette ik Martha. In een rolstoel werd ze aan boord gebracht. Een charmante, deftige vrouw van 58 jaar. Wonend in een klein dorpje in de omgeving van Boston had ze nooit veel van de wereld gezien. Altijd druk met werk en gezin, dus gewoon geen tijd en gelegenheid om te reizen. Tot een half jaar geleden. Toen was er iets gebeurd dat haar leven had veranderd. Ze vertelde me niet wat dat precies was, en om de een of andere reden durfde ik het niet te vragen.

Samen met haar man had ze een bucketlist gemaakt. Met daarop dingen te doen, plaatsen te bezoeken en mensen te ontmoeten. Een reis werd gepland. Het leek mij een onlogische route, maar Martha had een plan. Van Boston vlogen ze naar Amsterdam “In Europe I need to see four ladies: Anne Frank, Mona Lisa, Laura Pausini and my sister”. Ze sprak over al deze dames alsof ze ze persoonlijk kende, en een afspraak had om een kopje koffie met ze te drinken.

Na de musea in Amsterdam en Parijs en het concert van Laura Pausini in Rome werd de reis vervolgd naar Zuid Afrika “We saw lions and giraffes walking around our lodge, and drank lots of pinotage”. De manier waarop ze vertelde, zo enthousiast en dankbaar, was ontroerend. Haar gevoelens van spijt dat ze nooit eerder de kans had gehad om de wereld te zien, maar dan nu in één keer alles tegelijk. Het overweldigde haar.

Terug in Amsterdam logeerden ze nog een week bij haar zus op de Singel, alvorens af te reizen naar Los Angeles. En zo kwam ze dus die dag bij mij terecht, en vertelde mij van de bucketlist, en dat daar nog slechts het laatste onderdeel van volbracht diende te worden.

In Los Angeles…

In Los Angeles had Martha slechts 1 doel. Jaren geleden had ze mensen gesproken die in Hermosa Beach gegeten hadden bij een restaurant aan zee, genaamd ‘Martha’s’. Sindsdien had ze in haar hoofd om daar ooit eens te gaan eten. En nu was die tijd gekomen. Ze liet me foto’s zien. Een gezellig tentje met uitzicht aan zee. Niet heel bijzonder, maar daar ging het haar ook niet om.

Vlak voordat ze in Los Angeles van boord ging bedankte ze me uitbundig en zei dat ze door mij een heerlijke vlucht had gehad, omdat we zo gezellig hadden gepraat. Ze omhelsde me hartelijk en wenste me een fijne tijd in ‘The City of Angels’. Terwijl ze door het grondpersoneel in haar rolstoel werd gehesen zwaaide ze naar me, en ik riep “Hopefully we will meet again some day!”

Haar man, die ondertussen hun handbagage bij elkaar had gepakt, gaf mij een hand en twee zoenen. “Thank you so much for giving her such a happy flight. Unfortunately we won’t meet again, because she has no more than a few months to live. But her life was beautiful, so we do not complain, and cherish all the good moments we had. This flight was one of them”

…………………………

De volgende ochtend fietste ik naar Hermosa Beach om ‘Martha’s’ te zoeken. Het restaurant heb ik gevonden. Martha en haar man waren er niet.