Midway House: Dierbaar KLM-hotel halverwege Indonesië

“Wil je eens uitzoeken hoe het toch vergaan is met Midway House?” Die vraag zorgde ervoor dat ik op zoek ging naar de historie van dit befaamde KLM-hotel in Karachi, Pakistan. Welnu, dit is wat ik te weten ben gekomen. Net als met mijn blog over Plaswijck, denk ik dat er nog wel wat verhalen naar boven komen als je dit gelezen hebt, dus ik ben benieuwd.

Midway House dankt zijn naar aan haar plaats op de route naar Indonesië. Deze ooit langste vliegroute ter wereld had als tussenstop Karachi en dat lag precies halverwege. Wie op weg was naar huis, wist dat hij nog net zo’n afstand moest afleggen. In Karachi werd een nachtstop gemaakt, zodat passagiers en crew even op adem konden komen in een normaal bed en zo weer uitgerust aan de rest van de reis konden beginnen.

Drie waterzuilen in een vijver

Midway House werd in 1947 als KLM-hotel gebruik genomen en lang erg dicht bij het vliegveld van Karachi en is gedurende de periode dat het door KLM werd gebruikt diverse malen uitgebreid. De eerste keer was dat in 1958. Het hotel werd toen gerestaureerd en uitgebreid. Op de foto de hoofdingang die op de een of andere manier associaties met The Flintstones oproept. Erop KLM Midway House. Recht daarachter het hoofdgebouw met daarin eetzalen en andere representatieve ruimten. Ter linker en rechterzijde lagen u-vormige vleugels met een open voorgalerij met zitjes, zodat je gezellig voor je kamer kon zitten. Het artikeltje over de opening dat in de Wolkenridder stond, spreekt verder van ‘een dubbele rijbaan voor rondgaand verkeer’, links naar binnen rijden en rechts er weer uit. Daartussen een plantsoen met een fontein met ‘drie waterzuilen in een vijver’. Je hoort het water klateren. De capaciteit was 276 bedden verdeeld over 96 eenpersoonskamers en 90 tweepersoons, alle met eigen badkamer. Keurig dus.

Zeer dierbaar

Voorafgaand aan het schrijven van dit stuk heb ik een oproepje gedaan onder het cabinepersoneel en heb ik nog eens gezocht naar andere verhalen over de ervaringen in dit hotel. Zonder letterlijk te citeren, kwamen er verhalen langs over de hygiëne die niet al te denderend was, een zwembad vol bladeren, een waarzegger bij de zonnebedden, een pedicure en een zogeheten bearer die je kamer schoonhield, zorgdroeg voor de was en je ’s ochtends wekte met een Engels-sterke kop thee, maar je ook waarschuwde als er vertraging was “U hoeft nog niet op te staan, want er is vertraging”. En ’s nachts een bewaker op de galerij. Ik stel me dan zo’n tropennacht voor. Heel stil. Je hoort alleen de fontein en de muskieten en de airco, voor zover die functioneerde (want daar schortte het ook wel eens aan). Wat er ook opmerkelijk was, niet brandschoon of minder comfortabel, alle herinneringen die ik las, waren van het soort ‘merkwaardig, maar zeer dierbaar’.

Een overwegend bruin interieur

Halverwege de jaren zestig ging het hotel over in handen van de firma ‘Midway House Ltd’ waarin Pakistan International Airlines de eigendom voor twee derde en KLM voor een derde hadden. Net als bij Plaswijck in Bangkok had KLM er dichtbij een cateringgebouw staan. In 1981 werd dit uitgebreid. Voordat de bouw kon beginnen werd er grond afgegraven om de fundamenten te kunnen leggen voor deze uitbreiding. Het vrijgekomen zand werd afgevoerd door…ezels. En vervolgens kon de bouw beginnen. In 1984 werd het hotel nog uitgebreid met een nieuwe vleugel die tussen de linker laagbouw werd neergezet. Hierdoor werd het aantal hotelkamers uitgebreid met 120 tot 300 kamers. De nieuwe vleugel had een restaurant met keukens en een grote lounge. Waar de hoofdkleuren in de jaren vijftig geel en oranje waren, overheerste het bruin in die tijd, want dat vonden we toen chic. Het hotel maakte overigens deel uit van de Golden Tulip organisatie. Waar KLM toen in participeerde.

Eind jaren tachtig viel het doek voor dit hotel, tenminste als crew- en KLM-hotel. Routes kregen minder tussenstops en KLM stootte ook hotels die in eigendom waren af, omdat deze niet als core business werden beschouwd. Het hotel bestaat echter nog steeds en ook deze keer kon ik vanuit de lucht het complex bekijken op Google maps. In opzet is het nog steeds hetzelfde en je kunt dan ook goed zien hoe dicht het bij de luchthaven ligt. Wat ik wel bespeurde was dat de rechtervleugel geen dak meer heeft. Dat ziet er wat treurig uit. Je kunt zien waar de muren tussen de kamers zitten, maar het maakt een wat desolate indruk. Gelukkig kunnen