Dagboek van een piloot: een onvergetelijke landing in Sydney

De coronacrisis is nog steeds aan de orde van de dag. Het vliegverkeer ligt voor het grootste gedeelte plat. Naast de sterk teruggebrachte dienstregeling voert KLM een aantal repatriëringsvluchten uit om gestrande Nederlanders naar huis te brengen. Een aantal van die vluchten gaat naar Sydney, Australië. Captain Boeing 777 Rob Flick neemt je mee in zijn zesdaagse reis naar een bestemming die KLM bijna 20 jaar geleden voor het laatst bezocht. 

Woensdag 1 april

“’s Ochtends word ik gebeld door het Crew Control Center. Of ik een repatriëringsvlucht naar Sydney wil vliegen? Ehhh, is dit een 1 april-grap?, denk ik. Maar nee, mijn collega is serieus. ‘Het is allemaal nog niet zeker, maar men is druk aan het voorbereiden,’ vertelt hij. Eh ja, NATUURLIJK wil ik dat! Gaaf om weer die kant op te gaan. In 2001 vloog KLM voor het laatst naar Australië. De laatste keer was voor mij alweer 25 jaar geleden. En ik ben blij dat ik een bijdrage kan leveren aan zo’n bijzondere operatie… Als het tenminste doorgaat.

Later die dag komt het telefoontje: ‘Het gaat door!’. Yes! We plannen een videomeeting voor de volgende dag om 11:00 uur.

Donderdag 2 april

Om 11 uur zit ik klaar voor de conference call. Tijdens de call word ik bijgepraat door alle betrokkenen die op de achtergrond keihard hebben gewerkt om deze vlucht mogelijk te maken. Even later spreek ik met de crew af elkaar ‘s avonds om 19:30 uur te treffen voor een gezamenlijke briefing in het bemanningencentrum (BMC), uiteraard op gepaste afstand.

In totaal zijn we met twaalf man. Twee captains (onder wie ikzelf), een copiloot en negen man cabinecrew. De tweede captain is toevalligerwijs een goede vriend van me, Denijs, met wie ik 35 jaar geleden samen de vliegopleiding heb gedaan. Wij hebben al vaker samengewerkt en kennen elkaar goed, dat is dus fijn.

Op een praktisch leeg BMC maak ik kennis met de collega’s. Er staat een gemotiveerde, enthousiaste club mensen die wat moois van deze reis wil maken. Erg fijn. Even later stappen we aan boord van de “Mount Kilimanjaro”, PH-BQK, een Boeing 777-200.

Sydney KLM crew gate

Vrijdag 3 april (04.00 uur Nederlandse tijd)

Aan boord check ik of de navigatiecomputers de goede update hebben gekregen om Sydney te vinden. Dat was nodig omdat we heel lang niet op die bestemming hebben gevlogen. Dat blijkt gelukkig zo te zijn. Er zijn twee bemanningen aan boord; een werkende en niet werkende. Wij vliegen als passagiers mee naar Kuala Lumpur, onze tussenstop. Daar lossen we de werkende bemanning af en vliegen wij, na een korte rustpauze, vanuit Maleisië door naar Sydney.

Na een ‘smooth flight’ komen we aan in Kuala Lumpur. Eenmaal van boord moeten we eerst langs de Health Check. De terminal is verder uitgestorven. We blijven op het vliegveld en gaan naar een hotel om te rusten. Daar moeten we ongeveer twaalf uur in quarantaine om daarna richting ‘down under’ te vliegen!

Crew Control KUL

Zaterdag 4 april (4.30 uur lokale tijd)

Om 5.15 uur staan we allemaal beneden in de lobby en gaan we richting de terminal. Het is surrealistisch om naast wat beveiligingspersoneel als enigen op een verlaten luchthaven te lopen. Compleet lege vertrekhallen en pieren, winkels afgesloten met plasticfolie. Het weinige personeel dat aanwezig is bij Security en Health Check is buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. Een saamhorigheidsgevoel van allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

Met opkomende zon vliegen we richting het zuiden, een mooi moment bij aankomst van de noordkust van Australië. Dan verder via Alice Springs richting Sydney. Op de hele route slechts een paar vliegtuigen gehoord. Bij bij aankomst in Sydney zijn wij de enigen in de lucht! Schitterend zicht op de stad met onder andere The Operahouse. Met harde wind en veel turbulentie geland gadegeslagen door vele spotters.

Tijdens het wachten zien we iedereen foto’s maken, zwaaien en filmen. We zwaaien enthousiast terug! Eenmaal aan de gate moeten we meteen allemaal getemperatuurd worden en weer formulieren invullen voordat we van boord mogen. Dan langs de douane en naar het hotel om weer in quarantaine te gaan. Morgen eindelijk passagiers!

Fotograaf: Dan Chee

Zondag 5 april (13.00 uur Australische wintertijd) 

Na een goede nachtrust verzamelen we beneden in de lobby voor een briefing. Even later lopen we over een iets minder verlaten airport met mondkapjes op geruime afstand van elkaar. Na de reguliere checks komen we aan bij de gate. Daar zijn onze passagiers, die we terug naar huis mogen vliegen! Ze zijn erg blij ons te zien. We worden begroet met een groot applaus. In het vliegtuig zijn collega’s druk bezig om op alle stoelen een ‘goodiebag’ met etenswaren te leggen. Net voor het instappen, loop ik samen met de senior purser en Denijs omhoog naar de passagiers voor een praatje. Op het moment dat ik de microfoon aanzet, merk ik de impact op de passagiers, wat weer veel indruk op mij maakt. Een bijzonder moment.

Tijdens de vlucht druppelen de verhalen van de passagiers binnen. Daar zitten indrukwekkende en schrijnende verhalen bij van mensen die min of meer het land uitgezet zijn. Zoals een dame op een werkvisum die na vier jaar moet vertrekken maar nog weinig te zoeken heeft in Nederland. Of een Nederlandse vrouw die binnenkort zou trouwen en haar Australische aanstaande moest achterlaten.

We landen op een extreem rustig Kuala Lumpur. Bij de gate de volgende bemanning verwelkomd en op de hoogte gesteld van bijzonderheden. Zij vliegen de kist door naar Amsterdam. Wij gaan met de crewbus naar het hotel. Daar aangekomen eet en drink ik wat op mijn kamer, we moeten namelijk weer in quarantaine. Dan is het wel mooi geweest voor vandaag.

Sydney cockpit crew

Maandag 6 april

Vandaag is een rustdag. Vanavond de laatste ‘stretch’ naar Amsterdam met passagiers vanuit Auckland (aldaar opgehaald door Malaysia Airlines). Na het ontbijt wandelen collega Denijs en ik even naar een winkelcentrum; dat mag blijkbaar. Ook hier is dat een treurige ervaring: veel hekken en dichte rolluiken waar wat mensen met mondkapjes tussendoor lopen. Bij binnenkomst temperaturen en handen ontsmetten. Bij terugkomst probeer ik nog wat uurtjes te slapen. Dat lukt redelijk tot een uur of 23.00 lokaal. Ik besluit nog even een rustig rondje te hardlopen voordat we ons moeten melden, om nog even buiten te zijn. Door de compleet verlaten (snel)wegen en flitsende tropische buien op de achtergrond is ook dat een surrealistische ervaring.

Dinsdag 7 april (02.00 uur ‘s nachts lokale tijd)

Daar staan we weer, om 2 uur ’s ochtends met z’n allen in de lobby. Iedereen wil dit avontuur net zo positief beëindigen als we het begonnen zijn. De Malaysia-kist uit Auckland is net aangekomen en we komen al veel Nederlanders tegen.

Bij de gate druppelen passagiers de Secure Area in. Eenmaal geboard, houd ik een praatje in de cabine. Gezien het applaus, wordt dat gelukkig gewaardeerd (of het is gewoon de opluchting dat men eindelijk in een blauw vliegtuig op weg naar huis zit). De collega’s doen er weer alles aan om met de beperkte middelen en de nieuwe regels, het iedereen zo goed als mogelijk naar de zin te maken.

Uiteindelijk komt Nederland dan toch weer in zicht, een kwartiertje eerder vanwege alle directe routes door het extreem rustige luchtruim. Na een soepele landing en een afscheidswoordje vanuit de cockpitcrew, valt bij het uitstappen nogmaals op hoe blij en dankbaar iedereen is. Daar doen we het voor.

In een beetje een rare onnatuurlijke kring, op afstand van elkaar, praten we als crew nog even na in het bemanningencentrum en bedank ik iedereen uitvoerig. Het voelt vreemd om na deze reis op zo’n afstandelijke manier afscheid te nemen, maar het is niet anders.

En zo komt er dan toch een eind aan deze zeer intense zes dagen. Een mooie en bijzondere ervaring voor ons allemaal in een moeilijke tijd. Ik ben ontzettend blij dat ik mocht meewerken aan deze bijzondere vlucht. Fijn dat we er met alle betrokkenen voor hebben  kunnen zorgen Nederlanders veilig thuis te brengen. Passagiers dankbaar, en wij dankbaar. Ik ben ongelooflijk trots op wat we met elkaar hebben neergezet! Met deze instelling komen we deze moeilijke tijd wel door.

Sydney crew

Vond je dit interessant? Dan vind je het verhaal misschien ook leuk van captain Jacqueline, een piloot die stereotypen doorbreekt. Of Boeing 787-captain Hein Kuipers, die al 34 jaar vliegt en het nog steeds magisch vindt.

Loading