De blauwe draad in het leven van Kour en zijn vader

Het is mei 1980. Aan boord van een van de allerlaatste KLM-vluchten uit Teheran richting Amsterdam zit Kour (9 jaar) met zijn moeder en broertje, onderweg naar het veilige Nederland. De Iraanse revolutie is dan in volle gang. Kours vader blijft achter. Door omstandigheden lopen zijn pogingen om zich te herenigen met zijn vader en zijn Iraanse familie steeds weer spaak.

Uiteindelijk duurt het 37 jaar voordat Kour zijn vader weer in zijn armen kan sluiten. KLM loopt als een blauwe draad door hun leven, want in mei 2017 vloog Kour terug naar Iran aan boord van een van de eerste KLM-vluchten.

Vrijheid

Kours leven leest als een rollercoaster, hoewel uiterst stabiel. Zijn ouders – zij Nederlands, hij Iraans – leren elkaar kennen in Duitsland. Zij maakt al snel de oversteek en geeft haar hart aan Iran. De liefde floreert, het gezin is gelukkig in de hoofdstad. Zij is progressief katholiek en hij al even vooruitstrevend Islamitisch.. Over de opvoeding zijn ze het snel eens: de jongens mogen hun eigen godsdienstkeuze maken.

Al is Kour uiteindelijk zelf niet gelovig, hij heeft begrip en respect voor alle religies. De van origine brandweerman, werkt sinds 2002 als hulpverlener bij de veiligheidsregio Haaglanden. Zijn favoriete werkgebieden in Den Haag zijn de Schilderswijk, Molenwijk en Laakkwartier. Daar omschrijven ze hem als een verbinder, voelt hij zich juist fijn tussen de verschillende culturele achtergronden. Dat verbaast me niet.

Ook is de Iraanse Nederlander trots op zijn moeder, die er met haar zoons een prachtig leven van maakt. Zij verliet háár Teheran, sprak vloeiend Farsi. Een sterke vrouw die haar jongens hielp aarden in ons kikkerlandje. Binnen twee jaar spraken de jongens perfect Nederlands. Kours vader reisde inderdaad het gezin achterna, alles achterlatend in een gebroken Iran. Jaren van werk in Nederland en Spanje volgden, maar ook tal van depressieve periodes. Het gezin viel uiteen en Kours vader – met krassen op de ziel – besloot terug te gaan naar Iran. Briefwisselingen verzachtten het gemis maar minimaal. Een pijnlijke 37 jaar van gescheiden zijn van elkaar diende zich aan.

Gemis

Is er een periode dat Kour zich verzoende met de afwezigheid van een vader – het contact was tot 2002 vrijwel nihil – ergens in 2012 veranderde dit: het verlangen groeide. ‘Ik moet hem zien, Daan’, zo sprak hij tot zijn grote liefde. De wereld van de paperassen volgde, het zou nog 5 jaar duren.

Toeval bestaat niet

De visumaanvraag duurde lang, diploma’s moesten vertaald worden, het leger moest een verklaring tekenen. Alles om te zorgen dat Kour zijn vaderland niet alleen zou mogen binnenkomen, maar ook zou mogen verlaten. Alsof het zo heeft moeten zijn vliegt Kour in mei 2017 opnieuw met KLM. Op exact dezelfde dag als in 1980 zet Kour voet aan wal in Iran. 37 jaar later.

Een speciale plek

KLM zit in Kours hart. Het is vooral de geur van Nederlandse koffie in het vliegtuig. Het cabinepersoneel. De vriendelijke lach, de interesse. Alles herinnert hem aan die letterlijke vlucht in ’80: het begin van zijn nieuwe leven. Het voorjaar van 2017 bracht een nieuw hoofdstuk met zich mee. Het silhouet van de stad, de geur, de droge warme lucht en de geluiden van de stad: Teheran betekende thuiskomen.

Ook op de crew van Kours vlucht naar Teheran heeft de ontmoeting indruk gemaakt. Marco Blommers, steward destijds, herinnert het zich nog goed: ‘Soms kom je ze tegen; een wildvreemde die vanaf het eerste moment een positieve indruk achterlaat. Zo’n persoon zat op de vlucht naar Teheran. Kour is oprecht een mooi en puur mens en zijn verhaal ontroerde me terwijl hij vertelde over zijn vader die hij zo lang niet gezien had en hoe spannend hij het vond om de reis te maken en hoe hij zich verheugde op het weerzien.

Aangekomen in Teheran namen wij afscheid van hem terwijl hij wat onwennig omringd door familie herenigd werd met zijn vader. Een heel bijzonder moment vervuld van blijdschap en emotie. ‘Het was een buitengewoon genoegen hiervan deel te hebben mogen uitmaken.’

Ook ik heb een memorabele ochtend met Kour gehad. Zijn levensloop raakte me. Dit verhaal moet verteld worden. Ik denk aan een boek, een film? Wie weet. Ik waande me die middag met de Iraniër in ieder geval in de sfeer en setting van De Vliegeraar. Wie die film heeft gezien, of nog beter: het boek heeft gelezen (is immers altijd beter dan de film) weet waar ik het over heb.

Ook ik was even in Teheran met hem (mind-travelling). Ik voelde de beklemming van de periode na de Iraanse revolutie. De impact van de veranderingen op het leven van het prachtige, menslievende Iraanse volk. De geborgenheid van Kours gezin. Liefdevolle familie. De intense Iraanse zon. Het gemis.

Ik kan niet wachten op een roman over Kours leven. Die film volgt later wel.