Hoe de tienjarige Boris een vliegtuig bouwt in Finland

Er was eens… een collega die langs kwam met een bijzondere brief; “Jij kent toch KLM Engineering & Maintenance? Kunnen jullie hier iets mee?” Het gebeurt vaker dat KLM naast alle social media berichten, bijzondere brieven krijgt. Maar deze brief viel wel op. “Aan de directeur van de Vliegtuigonderdelenfabriek” stond er met grote letters op de envelop. Naast de brief, met tekst in potlood geschreven en veel KLM blauwe onderstreping, zat een gedetailleerde tekening van een cockpit. “Ik ben Boris en naar Finland verhuisd. In de tuin bouw ik een KLM vliegtuig. Hebben jullie onderdelen over voor de cockpit en cabine?”

Je ziet de aandacht en de moeite die aan de brief is besteed, denkt aan een kleine jongen in Finland en ja, je gaat bellen.

Ik belde met KLM Engineering & Maintenance, Hangar 14; die stuurde me naar Hangar 11. ik belde met Hangar 11, en ik belde met het onderdelenmagazijn…

Marc Kesting, van Material Airframe in Hangar 11, wilde wel maar zag ook wat hobbels op de weg. “Dat gaat niet zo maar. Er zijn wettelijke regelingen….”

“Aaaaah, een paar dingetjes. Stickers…eh…een ander dingetje…” (Eerlijk gezegd wist ik zelf niet wat ik wilde, want ondanks mijn Engineering & Maintenance ervaring heb ik van de techniek nooit veel begrepen).

“En wie gaat dat brengen?”

“Jij?” vroeg ik hoopvol. “En dan maken we er een film van.”

Maar dat bleek een brug te ver; de mannen van Material Airframe houden er niet van om op de voorgrond te staan, laat staan gefilmd te worden. Bovendien levert KLM nooit afgekeurde onderdelen op aanvraag.

Maar heel soms, in een heel bijzonder geval maken we een uitzondering. En voor Boris is dit die ene speciale keer. Er werd een doosje met wat dingetjes samengesteld. Ik herkende een veiligheidsriem, een TV-schermpje. En Richard Houweling van Safety & Quality werd er bij gehaald. Want onderdelen, ook al zijn ze afgekeurd, staan geregistreerd. En die kun je niet zo maar weggeven. Dat moet worden vrijgegeven door middel van speciale papieren en met toestemming van KLM. Daarnaast worden ze onklaar gemaakt, zodat ze niet elders in een vliegtuig kunnen worden gemonteerd.

Een heel proces. Na twee maanden stond het doosje met spulletjes nog steeds in het magazijn. Om mezelf moed in te praten, ging ik maar eens met Boris zijn moeder Aline bellen. Misschien handig om alvast iets aan te kondigen. De moeder van Boris was verbijsterd toen ik haar vertelde waar we mee bezig waren. Ze hadden lang niets gehoord op de brief en ze had Boris verteld dat niet alle grote bedrijven tijd hadden voor dit soort zaken.

“Nou, wij wel,“ zei ik ferm. En dacht enigszins beknepen aan het doosje dat nog in Hangar 11 stond. Ik vroeg haar nog niets aan Boris te vertellen want het moest een verrassing worden.

Er ontstond mailverkeer, er werden foto’s doorgestuurd van het huis in Finland en het vliegtuig van Boris in de tuin. De foto’s onthulden Boris als een creatieve bouwer; in de cockpit zat een stuurwiel gemaakt van twee deurklinken, flessendoppen als wijzertjes en nog veel meer. Ik stuurde alles door naar Material Airframe en toen gebeurde er iets.

Alsof technici een andere taal spreken en elkaar ineens begrijpen.

Toen ik weer eens lang kwam om te zeuren, was de doos opeens vervangen door een afgekeurde ‘coole’ gereedschapskist. Er zaten twee keer zoveel onderdelen in, de tekening hing aan het bord in het magazijn en medewerker Armand was bezig een vliegtuigstoel klaar te maken.

“Armand! Een vliegtuigstoel, really?”

“Ah, voor zo’n kind!! En het kan toch mee gestuurd worden als vracht?”

Videoman Joep ging mee naar Hangar 11, want ja, die film ging er wel komen. Zonder de Material Airframe mannen, wel met Joep.

Na een laatste check door Richard Houweling ging de koffer (zonder vliegtuigstoel) dicht. De koffer met de sticker die de mannen, die toch een beetje op de film gingen, speciaal voor Boris hadden laten maken.

Joep nam de koffer samen met de cameraman Wouter mee naar Oulu, de laatste grote provincieplaats voor Lapland met zo’n 200.000 inwoners. De stad ligt op ruim 600 kilometer afstand van Helsinki. Aline, de moeder van Boris, bleef kalm hoewel ze veel moeite had alles verborgen te houden voor Boris. Hij liep met een KLM pet op door het huis en had een app gedownload waarin hij alles kon bijhouden wat over KLM ging. Ze was bijna opgelucht toen het bezoek (met koffer) werd aangekondigd.

De twee mannen werden gastvrij ontvangen en draaiden een dag mee in het Nederlandse gezin in Finland. De verrassing was geslaagd; hoewel Boris in het begin enigszins verbijsterd was.

Wat niet op de film te zien is dat dat Boris exact wist hoe de onderdelen uit de koffer heetten. Hij is momenteel druk bezig met de inbouw en iedereen die aan het ‘Boris’ avontuur heeft meegewerkt, krijgt een glimlach als we het erover hebben.

Een droom te laten uitkomen is namelijk net zo leuk als erin meespelen.