Schipbreuk overlevende zoekt zwemvest

Sinds ik schipbreuk leed, kijk ik altijd eerst of er zwemvesten aan boord zijn als ik een boot betreed. Noem het posttraumatisch, noem het beroepsdeformatie. Want buiten een schipbreuk-overlevende ben ik ook al 17 jaar flight attendant. Safety first, zit er bij mij voor eens en altijd ingeramd. Onder andere de skills die ik opdeed tijdens mijn werk, zorgden ervoor dat ik 40 uur op open, ruige zee overleefde. Het zwemvest ik droeg, heeft daaraan helemaal niets bijgedragen. En dat is waarom ik op zoek ben naar precies dat ene ‘excuus van een zwemvest’. Handige tips na het lezen van dit blog zijn welkom! 

‘Rolex, Cartier! You want a watch?’, roept een Chinese verkoopster naar me op een markt in Sjanghai. ‘Als ik zeg dat ik een oud zwemvest zoek, kijkt ze verbouwereerd en lacht me uit. Mijn zoektocht naar het zwemvest verloopt moeizaam.

Het zwemvest dat ik zoek, dateert uit 1971. Dat weet ik omdat het erop stond. Net zoals het woord ‘volwassene’ in het Engels en Chinees. Maar wat ik vooral nog weet is hoe het vest mijn vriendin nauwelijks boven water hield. Ook de zwemvesten van de anderen en mijzelf bleken nutteloze accessoires tijdens ons gevecht om in leven te blijven. Dat gevoel wens ik echt niemand toe.

Zoete wraak

Sinds ik een boek schreef over mijn ervaring, zoek ik zo’n zwemvest. Om mijn verhaal kracht bij te zetten. Ik weet namelijk zeker dat iedereen die het zwemvest ziet, begrijpt dat je met zo’n verouderd exemplaar níemand op pad mag sturen. En als ik het vest dan toch in mijn bezit heb, nagel ik het misschien wel aan de muur in mijn huiskamer. Als zoete wraak en om mezelf eraan te herinneren iedere dag ten volste te benutten.

Eureka!

Gewapend met het briefje waarop in het Chinees staat wat ik zoek en waarom, ga ik de hort op. Naar de haven, waar zwemvesten ongetwijfeld in veelvoud aanwezig zijn. Niet veel later strand ik bij het toeristenbureau. De haven bezoeken kan alleen als je een uitnodiging hebt, een soort visum. En, je raadt het al, die heb ik niet.

Met een kop koffie om de motor draaiende te houden, overdenk ik mijn opties in een lunchroom. De Chinese koffie doet z’n werk: ik heb een Eurekamoment. Ik vaar zelf de Huangpu rivier op, langs de beroemde skyline en de Bund promenade. Aan de kade liggen meerdere toeristenboten aangemeerd en een uur vaar ik mee op een tocht van 50 minuten.

Found & lost

Eenmaal aan boord stap ik met mijn briefje op een medewerkster af. Het inmiddels bekende ‘méi yŏu’ (ik heb het niet) klinkt en ze schudt ter ondersteuning heftig haar hoofd. Dan zie ik uit mijn ooghoek een feloranje exemplaar liggen; het lijkt op het zwemvest dat ik zoek. Een jaren 70 retro exemplaar met vierkanten blokken piepschuim. Enthousiast pak ik het op, maar ik ben niet de enige. De medewerkster heeft het vest inmiddels ook beet. Ze lacht me vriendelijk toe terwijl ze het zachtjes maar sterk uit mijn handen trekt.

Nee is nee

Ondanks mijn Chinese briefje, smekende blik en, okay, okay, het aanbod van geld, krijg ik het zwemvest niet. Ik snap het wel; ze hebben het nodig. Dus uiteindelijk neem ik genoegen met een paar goede foto’s van het vest.
Als ik later de foto’s bekijk, schrik ik van de tekst op het label, ‘voor nationale en internationale scheepvaart’. Als het niet zo erg was, was het grappig. Dit vest is hooguit geschikt als tussenoplossing als land of redding nabij is!

Check, check, dubbelcheck

Verbaasd staak ik mijn zoektocht. Voor nu. In China. Deze zoektocht hier bevestigt mij nog maar eens hoe belangrijk het is dat je altijd, overal de veiligheidsmaatregelen checkt en treft. Je weet nooit in wat voor situatie je terecht komt en met de juiste voorbereiding en kennis blijf je het noodlot in ieder geval één stap voor.