Wat is dat eigenlijk, een land?
Toen ik in Kiribati een Australisch gezin tegenkwam en hen vertelde van mijn missie om alle landen van de wereld te bezoeken, vroeg hun meisje van 7 jaar: “Wat is dat eigenlijk, een land?” Een intelligent kind: voordat je ergens over kan praten, moet je eerst de definities vaststellen.
Nadat ik mezelf in 2008 had voorgenomen alle landen van de wereld te bezoeken, was het beantwoorden van die vraag de eerste horde die ik moest nemen. Want wat is nu eigenlijk een land?
Simpele vraag, pittig antwoord
Het lijkt een simpele vraag, maar als je er langer over nadenkt, ligt het toch gecompliceerder. Er zijn de laatste decennia landen uitgeroepen, bijvoorbeeld Transnistrië, die niet iedereen erkent als land.
Er zijn landen uit elkaar gevallen en daaruit zijn nieuwe landen ontstaan. Denk maar aan Joegoslavië of de Sovjet Unie. En er zijn landen samengevoegd; West- en Oost-Duitsland en Noord- en Zuid-Jemen.
Dan zijn er nog de wereldwijde oude koloniën van vooral Frankrijk en Groot-Brittannië met de status overzeese provincie, maar zonder de onafhankelijkheid. Snap jij het nog?
De lijst der lijsten
Om mijn missie zo objectief mogelijk te houden, houd ik zelf de lijst van de Verenigde Naties aan. Een lijst in beweging en niet op de laatste plaats door politieke realiteit. Zo kan het jaren duren voordat een land als land wordt erkend. Het laatste land dat de eer had toe te treden tot de lijst was Zuid-Soedan in 2011. Kosovo daarentegen; erkend door meer dan 100 landen, maar niet door alle 193 en daarom geen volwaardig VN-lid.
Je zou dus kunnen stellen dat een land officieel een land is als het op de VN-lijst staat. Vraag één getackeld.
Land gezien, gestempeld, bezocht?
Maar wanneer heb je zo’n land, officieel erkend of (nog) niet, dan bezocht? Is één voet over de grens genoeg om een kruisje op de wereldkaart te zetten of is daar meer voor nodig? De meningen verschillen en de vraag stellen, staat garant voor een levendige discussie.
Ik sprak laatst een Amerikaan die vond dat hij Libië had bezocht. Met een visum in zijn paspoort werd hij toch bij de grens tegengehouden omdat was besloten geen buitenlanders meer toe te laten tot het land. Ondanks dat hij geen stap voorbij de grenspost had gezet, vond hij dat zijn intentie om Libië te bezoeken voldoende was om te zeggen dat hij het land had bezocht. Een absurde redenering, if you ask me.
Een mooier antwoord op mijn vraag kreeg ik van een Deen. Interactie en echt contact met de locals van een land, foto’s en andere herinneringen, maken voor hem dat hij een land echt heeft bezocht.
Dat komt meer in de buurt van mijn eigen definitie van het bezoeken van een land. Voor mij beslaat een bezoek minimaal een etmaal. Een overnachting, foto’s, een diner en zonder meer een ontmoeting met locals. En dat gebeurt pas ná de zo gewilde stempel in mijn paspoort.
Grote landen, kleine landen
Mijn nieuwsgierigheid is te groot om het bij die stempel te laten. Ik wil een land beleven in al zijn geuren en kleuren. Ik trek voor mijn reizen dan ook meestal een paar weken per land uit. En soms is dat zelfs te weinig. Brazilie, India, de Verenigde Staten of Mongolië, onderweg waarheen ik dit blog schrijf, zijn te groot om in een paar weken echt te zien. In zulke gevallen focus ik me op een of meer regio’s. Zo heb ik meteen een mooie reden om terug te komen.
Er zijn natuurlijk ook landen zo klein dat je aan een paar dagen genoeg hebt; Liechtenstein, San Marino, Nauru. Of landen zoals Somalië, waar het niet veilig is om uitgebreid te reizen en Equatoriaal Guinée, waar het politieke klimaat zo slecht is dat je er als toerist eigenlijk niet welkom bent.
De laatsten der landen
Het klopt dat ik door mijn werk op KLM-bestemmingen kom. Een voorrecht. Toch zijn er maar weinig landen waar ik alleen voor mijn werk ben geweest. Ik heb bijna ieder land ook privé bezocht en echt mogen ontdekken. Als ik straks mijn missie heb volbracht, mis ik dat misschien wel het meest; de heerlijke spanning van het bezoeken van een nieuw land. Dat ervaar ik dan pas weer als er nieuwe landen toetreden tot de VN-lijst. Maar eerst ga ik dit jaar nog naar Tsjaad en volgend jaar naar Botswana, Madagascar en Ierland! Van de 10 landen die ik in januari nog op mijn lijst had, zijn er nu nog maar 4 over.
